مزایا و معایب توسعه کشت های گلخانه ای در کشور

به گزارش روابط عمومی شرکت آب منطقه ای همدان ، مرتضی احمدی رحمت با بیان اینکه کشور ما در اقلیم خشک و نیمه خشک کره زمین واقع شده، گفت: در سالیان اخیر خشکسالی های متوالی حادث شده و وضعیت منابع آب را بغرنج تر نموده، این در حالیست که بخش کشاورزی عمده ترین مصرف کننده آب در کشور و استان همدان می باشد. احمدی رحمت افزود: در سالیان اخیر در تصمیمات کلان کشور، توسعه گلخانه ها به عنوان راهکاری برای مدیریت مصرف آب در بخش کشاورزی و افزایش تولید محصول در ازاء مصرف واحد آب و همچنین کاهش هدر رفت آب ناشی از تبخیر و تعرق مورد تاکید قرار گرفته است. وی موضوع افزایش بهره وری مصرف آب در کشت گلخانه ای را درخور توجه دانست و افزود: توسعه گلخانه ها با آفت و چالش هایی مواجه است که می بایست مورد توجه و اصلاح قرار گیرد. احمدی رحمت چالش اول توسعه کشت های گلخانه ی را، درخواست ها برای اختصاص آب جدید برای ایجاد گلخانه در اراضی دیم و اراضی ملی یاد کرد و افزود: با توجه به وضعیت منابع آب استان و نیز سهم آب قابل برنامه ریزی قابل اجابت نیست. وی افزود: چالش دوم در نوع تولیدات گلخانه ای است که در حال حاضر عمده تولیدات گلخانه ای شامل خیار، گوجه فرنگی و فلفل دلمه ای است و مهمتر اینکه درصد بالایی از این تولیدات صادر می شود و صادرات این محصولات منجر به ایجاد توجیه اقتصادی توسعه کشت های گلخانه ای شده است. احمدی رحمت تصریح کرد: همانطور که می دانیم محصولات فوق جزء محصولات استرانژیک نبوده و در امنیت غذایی نقش قابل ملاحظه ای ندارد. این درحالی است که کشور نیازمند واردات برخی محصولات استراتژیک است. وی افزود: چنانچه در نوع محصولات گلخانه ای تجدید نظر نشود عملا توسعه گلخانه ها در اراضی آبی منجر به تغییر الگوی کشت از محصولات استراتژیک به محصولات فرعی با هدف صادرات می شود. احمدی رحمت تاکید کرد: تولید محصولات گلخانه ای با منظور نمودن مصرف انرژی در گلخانه ها، عدم برگشت آب به زمین و سایر یارانه ها و تسهیلات ارزان قیمت و از مهمتر عدم لحاظ قیمت واقعی آب در حالی که محصول با هدف صادرات تولید می شود عملا اعطا یارانه به مصرف کنندگان کشورهای هدف صادرات محسوب می شود و فاقد توجیه است. معاون حفاظت و بهره برداری شرکت آب منطقه ای همدان تصریح کرد: بعلاوه جذبه اقتصادی توسعه گلخانه با تولید محصولات فوق الذکر به دلیل کاهش سطح زیرکشت محصولات استراتژیک می تواند به تهدید امنیت غذایی منجر شود.